Ο «χαρακτήρας» της ΑΕΚ κι αυτά που μας αρέσει να ξεχνάμε

•Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι πως μετά τα προκριματικά του Αυγούστου, τις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές στο πρωτάθλημα και την πρώτη αγωνιστική του Champions League, διατυπώνονται γύρω από την ΑΕΚ, συμπεράσματα που κανονικά ανήκουν στο τέλος της σεζόν.

•Ένα από αυτά αφορά τον χαρακτήρα της ΑΕΚ. Που ... τον έχασε. Και γι' αυτό για παράδειγμα, παρά την καλή της εμφάνιση, έχασε άδοξα στην Τούμπα.

•Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι, αλλά η ΑΕΚ μετά την περσινή σεζόν, έκανε μια στρατηγική επιλογή. Το είχα επισημάνει και τότε.

•Αποφάσισε να επιλέξει τον διάδοχο του Μανόλο Χιμένεθ, με πολύ συγκεκριμένα ζητούμενα, το κυριότερο από τα οποία ήταν η αλλαγή της αγωνιστικής ταυτότητας.

•Συνήθως αυτές οι διαδικασίες δεν είναι «αναίμακτες». Κι ότι τα ζητούμενα της ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο φέτος είναι διαφορετικά, έχει γίνει γρήγορα αντιληπτό. Θα δούμε πως θα πάει.

•Από κει και πέρα όμως...

•Το να προσαρμόζεσαι στο παιχνίδι του αντιπάλου σου, δεν είναι «σκληράδα».

•Το να κατεβαίνεις για να διασφαλίσεις το μηδέν παθητικό και να ποντάρεις στην ελεύθερία κινήσεων των ποιοτικών σου ποδοσφαιριστών μπροστά, δεν είναι «χαρακτήρας». Είναι μια αγωνιστική προσέγγιση, αλλά δεν είναι ούτε «σκληράδα», ούτε «χαρακτήρας».

•Που ήταν η «σκληράδα» και ο «χαρακτήρας», όταν η ΑΕΚ αδυνατούσε να βρει λύσεις απέναντι στον ΠΑΣ στους Ζωσιμάδες, με την Λαμία στο Περιστέρι, με τον Αστέρα στην Τρίπολη, με τον Ατρόμητο και στο ΟΑΚΑ και στο Περιστέρι, με τον Απόλλωνα στο ΟΑΚΑ, με την Λάρισα στο «AEL FC Arena», με την καταδικασμένη Κέρκυρα στον δεύτερο γύρο;

•Για να θυμηθώ πρόχειρα οκτώ ματσάκια, από τα οποία τα μισά να είχε βρει τον τρόπο να πάρει, η 11η Μαρτίου στην Τούμπα όπως εξελίχθηκε, δεν θα υπήρχε ποτέ;

•Φυσικά υπήρξαν μεγάλα ματς – και δεν ήταν λίγα - στα οποία ο τρόπος που προσέγγιζε την ομάδα ο Μανόλο Χιμένεθ λειτούργησε κι έβγαλε ιστορικές βραδιές. Αλλά και η δική του προσέγγιση, κάπου έπασχε. Κάπου αλλού έχανε.

•Και γι' αυτό μια ομάδα που για μένα και το έλεγα συνεχώς πέρσι, έπρεπε να έχει πάει στις 11 Μαρτίου στην Τούμπα, με το λιγότερο τέσσερις – πέντε βαθμούς περισσότερους, πήγε εκεί για να παίξει στην ουσία «τελικό».

•Το πρόβλημα είναι όμως πέρα από όλα αυτά, πως την σημερινή ΑΕΚ δεν μπορούμε καν ακόμη να την κρίνουμε με ασφάλεια, σε σχέση με τις διαφορές της με πέρσι.

•Έχουμε κάποιες ενδείξεις για το ότι γίνεται μια ομάδα, που μπορεί να καθαρίζει με μεγαλύτερη ευχέρεια και καλύτερο ποδόσφαιρο, τα ματς του μέσου όρου, εντός συνόρων. Έχουμε τις ενδείξεις, αλλά ακόμη δεν είμαστε σίγουροι. Χρειάζονται πολλά ακόμη τεστ.

•Έχουμε κάποια στοιχεία παθητικής αντίδρασης μεγαλύτερης απ' όσο την είχαμε συνηθίσει στην άσκηση πίεσης από τους αντιπάλους. Έχουμε, αλλά ούτε και σε αυτόν τον τομέα είναι επαρκές το δείγμα.

•Μπορεί να μας οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα ένα ματς όπως της Τούμπας; Για τον χαρακτήρα της ομάδας;

•Επειδή έγιναν δύο σοβαρά αμυντικά λάθη και η ΑΕΚ τα πλήρωσε; Επειδή πήγε η μπάλα δυο φορές στο δοκάρι κι επειδή δυο φορές Μάνταλος και Κλωναρίδης αντίστοιχα κλώτσησαν αέρα σε προφανή θέση για γκολ. Επειδή ο Πασχαλάκης έβγαλε την κεφαλιά του Πόνσε;

•Σοβαροί να είμαστε. Για τίποτε από όλα αυτά δεν μπορούμε ακόμη να βγάλουμε συμπέρασμα. Κι όσοι βιάζονται να βγάλουν, δεν αποκλείεται να βρεθούν προ εκπλήξεων στην συνέχεια.

ΥΓ: Με τον Λουτσέσκου πλέον δεν πρέπει να μιλάμε για ανάγκη να ασχοληθούν τα πειθαρχικά όργανα του ποδοσφαίρου. Άλλες Αρχές πρέπει να ασχοληθούν, σε άλλα πράγματα αναφέρεται πλέον. Να δούμε...